Met hart & ziel.

Hoe vaak ik ook heb gedroomd over en van dit moment, het is toch anders dan ik mij ooit had kunnen voorstellen. Het is nog magischer, zo adembenemend en groots. Een wonder dat haast niet te beschrijven is omdat ik het dan te kort zal doen.

Vandaag ben ik acht weken zwanger. Een mijlpaal. Mijn dank is groot dat mijn lichaam vervuld mag zijn met ons 'molletje'. Hoe ik ook geniet, hoe dankbaar en gezegend ik ook ben en mij voel het is ook onzeker. De liefde is nu al zo groots. Met heel mijn hart en ziel ben ik zwanger, verheug ik mij op wat komen gaat en verlang ik naar het moment dat ik ons 'molletje' mag vasthouden. Dan te bedenken dat het nog zo broos, zo klein en breekbaar is, maakt mij angstig. Volledig stil. Ik kan mij niet indenken om ons 'molletje' te moeten missen. Ik kan alleen maar vragen om vol te houden en bij ons te blijven..

Gelukkig krijg ik telkens een teken. Al weet ik niet hoe het voelt om zwanger te zijn, vraag ik mezelf soms af of dit het is en of het erbij hoort toch voel ik mij anders. Waar ik in het begin weinig voelde, voel ik steeds meer. De misselijkheid neemt toe al heb ik nog niet hoeven over te geven, heb ik een heus darmenbuikje en moet ik meer eten om mij beter te voelen. Alles is nieuw, geen idee hoe ermee om te gaan en dus laat ik mij leiden. Waar ik eerst zo misselijk was, niet aan eten moest denken, blijkt dat ik op dat moment juist moet eten. Al snel voel ik mij stukken beter. Mijn lichaam heeft kennelijk veel meer nodig dan ooit te voren. Het is hard aan het werk om zich klaar te maken, voor te bereiden en te vullen voor en met ons 'molletje'. Jij bent er echt! Hoe onwerkelijk het soms ook is. Jij geeft mij de tekens om te laten merken dat het goed gaat. Dat je leeft en groeit.

Ik geniet elke dag opnieuw. Toch gaat de tijd zo nu en dan langzaam. Sta ik al te trappelen om over twee weken ons 'Molletje' te mogen bewonderen. Reikhalzend kijken wij uit naar de magische twaalf weken grens. Zo dat de meest onzekere periode achter ons ligt. Tot die tijd sluit ik mij het liefst op in ons coconnetje. Jij veilig in jouw huisje, mijn lichaam waardoor je nu nog alleen van mij bent. Ik je nog niet met de wereld hoeft te delen. Papa en ik samen met een handjevol dierbaren stil genieten van jouw aanwezigheid. De kleine geluksmomentjes die alleen jij en ik delen. Samen dansend door de kamer, ik die voor je zing en liedjes met jou luister die verwoorden wat jij in mij hebt losgemaakt. Puur geluk! Als jij mij moe hebt gemaakt dan rusten we samen, fluisterend praat ik tegen je om vervolgens in slaap te vallen. Hoe misselijk ik ook ben, er zelfs duizelig van word dan neem ik in alle rust de nodige voedsel. Ik luister naar jou en laat mij leiden door jou. Zo komen we samen de tijd wel door.

Hoewel ik normaal een overvloed aan woordenschat heb, lijkt het te zijn veranderd. Er lijken haast geen woorden te kunnen omschrijven hoe ik mij voel en wat het met mij doet. Het is grootser dan ik mij ooit had kunnen voorstellen. Zo veel mooier dan ik had gedacht. Ik ben veranderd, lijk een ander. Een moeder, liefdevol, trots, bezorgd en onzeker.

Had ik maar een luikje om zo nu en dan te spieken. Als ik weer een krampje voel of juist helemaal niets. Als de paniek de overhand lijkt te nemen. Juist op die momenten om mezelf gerust te kunnen stellen. Ik kan alleen maar mijn handen op mijn buik leggen en vragen of je bij ons wilt blijven. Ik geloof in Hem en in ons 'Molletje'. Papa en mama, die titel ga jij ons geven!